Waar zijn mijn foto's?

Mijn fotoarchief beslaat de jaren 2005 tot en met 2014

Rondom de Rotonde
Ik heb mijn foto's gemaakt met als titel: rondom de rotonde. Ik geef daarmee aan dat het gebeuren in Gruitrode op het gebied van Cultuur en Natuur voor mij steeds centraal heeft gestaan. De fotomappen zijn te bereiken via de links in mijn persoonlijke website: www.argiope.be

Kato 80 jaar

“Hé muziek voor mijn deur? Een hele vergadering van jonge lui. Ik zie Jos Lipkens met zijn huifkar met Rietje ervoor. Wat een gezellige drukte ineens voor mijn deur. Allez, wat is er aan de hand? ik heb wat gemist zeker? Half vasten? Nee, kan niet, wat dan wel? KSJ? "Gewoon maar even naar buiten gaan Kees, en je licht opsteken". Hup, camera aan mijn riem, petje op en naar buiten.

“Wat is er aan het handje?”, vraag ik opgewekt aan de eerste de beste feestvierder. “Moeder is vandaag 80 jaar geworden”, klinkt het even opgewekt. “Ach, wat; wat leuk.” Wacht, hoho, eerrst even gaan feliciteren dus. Ma, Kato,  is verrast met de onverwachtte belangstelling, maar blijft ontspannen en blijgezind. Wat wil je, dit is een feestdag voor haar: ze is onverwacht getracteerd op een dag vol gezelligheid met kinderen en kleinkinderen. Nu wacht haar eerst een tocht in de huifkar van Jos, en daarna een gezellig diner.

Kom, eerst een paar fotokes trekken.  Ik laat er hier maar eentje zien: "een karaktervolle vrouw, moeder Kato".

Ik heb nog een aantal mooie foto's. Ga naar www.opapake.be , Blog RoyseVaria 1, 20 maart ), en "be happy" .

Rietje, het trekpaard van Jos, is nog altijd even imposant. Tot mijn verrassing zie ik dat Jos een tweede paard ingespannen heeft. Hé, Jos, heb je er nog een paard bij? Jos glundert. Ja vertelt hij, en die is pas 10 maanden.  Oei en al zo groot, dat gaat nog heel wat worden.

Daar gaan ze op hun tocht.

'tis altied get: Petanque

Hé, een A4-tje met opschrift in  mijn brievenbus. De “van” in mijn naam met een hoofdletter geschreven. Dat is dus afkomstig van iemand uit Gruitrode. Mijn interesse is gewekt. Maar even wachten, ik kan het nu nog niet lezen, want ik heb een lading boodschappen te verstouwen.

Ah, het is een aankondiging van de Petanque-club, dat het nieuwe seizoen er aan staat te komen. Enthousiast, gecast in forse letters staat daar de aankondiging:

“t is altied get Roy”

Beste petanque vrienden

Ja, het wordt ook dit jaar weer lente!

Ah, de Lente begint nu echt realiteit te worden. Zo’n aankondiging brengt meteen allerlei herinneringen aan afgelopen jaar terug: bij mooi weer gezellig een balletje slaan met een stel companen, hier op onze eigen banen aan het Royerplein.. Ach, geeft niet, er zijn er wel meer die dat niet weten.

Jawel ik heb goede herinneringen aan het afgelopen seizoen. Met Jan, en hoe heten mijn petanquevrienden ook alweer allemaal. Vergeten? Nee, toch....Oef. Wacht: Marcel, en ehh,…., Mia, enne…. Nou ja, ik ken ze toch allemaal van gezicht, dat wel. Ach, dat komt wel goed.

Het is een ernstige kwaal: ik ben een dubieus lid: ‘tis bij mij ja en nee. Ik wil altijd best graag eventjes mee doen, maar al te lang niets doen behalve naar “de andere ballen” te kijken, is eigenlijk niets voor mij. Ja, mijn knoken… voer ik dan wel eens aan als excuus. Maar ach wat, daar hebben ze hier allemaal last van. En inderdaad eerlijk is eerlijk, het is gewoon een smoes. Ik ben nou eenmaal gewoon te wispelturig of zoals je wilt kwispelurig. Ik ga liever wandelen, de natuur in, naar de fauna en flora, een praatje slaan met mijn paardjes, geitjes en schapen; ik ben te ongedurig en het wordt me al gauw te eentonig. Mijn geboeidheid in de mensen, de petankers, kan me vaak nog wel een tijdje vasthouden. Je ziet en hoort nog eens wat…soms eenvoudig, soms gecompliceerd, soms recht uit het hart, soms politiek, want er wordt best ook wel wat leven geventileerd tussen de beurten en de lijnen.

Goed, dus kom maar Lente, en breng ook wat licht en warmte en voor Jan en mij ook wat charmante, hihi, korte rokjes en mooie benen, onder een glimlach mee; nee je hoeft geen ballenjongen mee te brengen, daar zorgen we zelf wel voor. Voor die ballen bedoel ik. We hebben zo’n magneetje aan een touwtje weet je. Moeiteloos halen we daar de ballen mee omhoog, een voor een dat wel. Teken van stand en intelligentie. Allaaf.

Wie kent Jan van Reuschenberg?

Een van mijn vaste wandelroutes leidt via de Taelstraat achter langs het wandelpark naar de Voerliestraat. Daar schiet ik nogal eens linksaf de wijk in. Je komt dan door straten met beroemde namen als bijv De Derconingenstraat; zal wel iets met adel te maken hebben? Mij zeiden die namen weinig of niets. Daar is nu verandering in gekomen. De gemeente heeft op strategische plaatsen langs  de straat, daar waar ook de sraatnamen staan, bordjes geplaatst, met daarop informatie over degenen waarnaar de straten zijn vernoemd. Ah, dit vind ik prachtig.Ineens komt zo een dorp veel meer tot leven, en wordt verbonden met zijn  geschiedenis. De Ridders van de Duitse Orde namen daar een belangrijke plaats bij in. Het is allemaal te lezen in begrijpelijke taal op de bordjes. Wat me eerder niets zei, krijgt nu plotseling inhoud. Wacht ik heb er een paar gefotografeerd . Oordeel zelf. Nee, het is niet voor de toeristen, die  komen immers niet zo snel in de wijk. Die is gezellig voor de bewoners, maar de toeristen hebben er niet veel te zoeken. Het is dus voor de bewoners bedoeld denk ik, zodat ze weten in wat voor illuster gezelschap ze wonen. Een nieuwe plattegrond maakt de facelift compleet.

over hanen, lellen en kammen

Loop ik door de Dreefstraat en klinkt me daar opeens een fors hanengekraai. Ah,  prachtig, geweldig kerel, laat je maar horen, schrik ik op. Dat is nog eens wat anders dan al dat gepiep en gefluit van de zangvogels, en dat gejeremieer van de turkse tortels. Kom, waar is mijn dictafoon, want dat wil ik opnemen. Ah, hier, mooi; maar ach, shit, het werkt niet, de batterij is leeg. Niet erg, ik zal dat gekraai de komende weken nog vaak genoeg kunnen horen. Ja hoor, zie je wel,  hij kraait alweer, ongetwijfeld als reactie op de andere hanen die in de verte te horen zijn, of misschien reageert hij ook wel op mij. Ik ben namelijk ook een mannetje. Wist je dat niet? Allez, kom Kees, eventjes terug gaan, en hem, de haan,  in de ogen kijken. Hm, daar issie, vuurrode kop en kam, en hij kijkt me scherp aan met een fel oog . Hij staat niet op een verhoog, zoals de haan op de foto; dat is wat hij eigenlijk het liefste doet: kraaien vanuit de hoogte en je vandaar aanstaren en proberen te intimideren, zoals sommigen van onze broeders doen. Nee, geen namen.

Nu met het lengen van de dagen komt een haan in zijn seizoen, dwz, hij wordt "hanig". hij heeft meer aandacht voor zijn hennen en voor zijn concurrenten dan anders, zal ik maar zeggen.Zijn primaire en secundaire geslachtsorganen gaan gevoelig in omvang toenemen, en hij komt op scherp te staan. In deze tijd vecht alles wat haan is met elkaar. Blijf jij ook maar een beetje uit mijn buurt buurman. Hahahaha.

In een kinderboerderij waar het hele jaar alles broederlijk en zusterlijk door mekaar loopt gaat in deze tijd alles wat haan is met elkaar "op de vuist": kip, fazant, pauw alles slaat aan het knokken. Ik heb gezien dat een kleine krielhaan zo maar bij een grote Barnevelder in zijn nek zat. Ikzelf ben als man ook verdacht, en hoef dus nu ook niet in die tuin te komen, want de kans bestaat serieus dat die kleine krielhaan of zelfs de Barnevelder mij in mijn nek springt en mij in mijn kam pakt. Hij grijpt dan wel mis natuurlijk, want ja, ik heb geen kam, maar toch, je zou je een hoedje schrikken.
Dus beste haan houdt je een beetje gedeisd, en laat in elk geval het vrouwtje en liefst ook de baas met rust, of het is zo bekeken met je. Ik heb dan wel geen bijl en pan klaar staan, maar ik roep gewoon de buurman met zijn korte metten.

Haiku:

Kuu kukelekuuu

fanatiek kraait de haan

 krassen kan hij niet


(opapake)

Kom maar binnen...

Verjaardagen zijn er genoeg, ook in Gruitrode. Misschien is er iedere dag wel iemand jarig. Je ziet het aan de versieringen aan de voorgevel van het huis, die vooral uitbundig zijn als het een kroonjaar betreft.  Ik vind het een prachtige gewoonte dat de Royvers zo uitbundig aan iedereen laten weten dat er feest is.  Je maakt het echter  maar zelden mee dat je als voorbijganger ook wordt uitgenodigd om "er maar een pintje op te komen pakken". Tot, die keer, toen ik net begonnen aan mijn wandeling, die brief zag achter het glas van de voordeur; een wel heel gezellige uitnodiging: "Kom maar binnen en laat de deur maar op een kier".Wie neemt dat serieus, en gaat naar binnen? Ik ben daar meestal te blueband voor. Wat me bezielde om nu gewoon naar binnen te gaan?  De spontaniteit van alles denk ik. Ik ging naar binnen en heb de meest bijzondere mensen ontmoet. Tot mijn verrassing was het namelijk ook echt gemeend, zonder opgelegd pandoer. Ik werd echt gastvrij onthaald: taart en een pint, en natuurlijk de ontwapenende openheid van de kleine, in wie ik moeiteloos zijn moeder herkende.

We hebben gezellig gebabbeld, zonder schroom, open, en spontaan; alles om de verjaardag van de kleine knaap te vieren. Ik was blij dat ik aan mijn impuls  gehoor had gegeven, vooral  toen ik merkte hoe het ook mijn gastvrouw en gastheer plezier deed. Ik was de eerste die aan de uitnodiging gehoor gegeven had, en misschien was ik ook wel de enigste.   Ik kan niet anders zeggen dan dat het mij ook echt deugd gedaan heeft. Wat is het toch plezierig als je gewoon mensen onder elkaar kunt zijn, niet gehinderd door aller-lei vooroordelen en vastgeroeste taboes. Voor mij een eye-opener, een inspiratie, en een voorbeeld van hoe je met elkaar kunt samenleven. Wat een gezellige mensen..

Boer wat heb je mooie kippen

Ach, prachtig, de buurman op de hoek Royerstraat/Dreefstraat heeft zich een stel kippen aangeschaft. Schitterende beesten, zwarte veren en bloedrode kam.  Erg mooi ras zeg.

Kijk ze daar nou eens staan. Wat een leuk groepje heh. Zie je dat ze met hun allen dezelfde kant opkijken? Is het van die kant dat de baas komt om ze te voeren? Hmm, ja, dat zou kunnen. Of staan ze met hun kop van de wind af? Dat zou ook kunnen. 

Het groepje kippen bestaat uit 4 hennen en een haan. Ja, die speelt de baas natuurlijk. Maar, hoho, pas op, een haan is een echte heer hoor. Hij is werkelijk een gentleman; zo zorgzaam als hij is voor zijn kippen. Je moet hem ook respecteren en hem zijn eer gunnen. Zouden ze gaan broeden en kuikens krijgen? Of is het de buurman uitsluitend om eieren te doen? Dan krijgt hij er al gauw te veel natuurlijk. Hm, oh ja, verkoop. Tja, dat kan, maar levert niets op, integendeel. Bovendien, de eieren worden bevrucht natuurlijk, en wie wil er bevruchte eieren? Een kenner, zoals ik er een ben, ja echt, ziet dat meteen, als het ei wordt uitgeslagen. Ik een kenner? Jawel, ik heb maar 35 jaar met kippe-eieren gewerkt en er cursussen mee gegeven.

Als ze nou maar niet bedoeld zijn voor de slacht. Dan kan ik me er beter niet mee inlaten. Kippen gaan je echt kennen, vooral de haan, en als ze er dan ineens niet meer zijn. Nee, dat zou ik niet leuk vinden. Ik heb dat al eens eerder hier meegemaakt. Ik miste mijn haan echt, vooral omdat hij ineens weg was, en ik niet wist waar hij gebleven was. Ja, in de pan dus. Daar kwam ik achter toen ik een praatje maakt met Sjang uit de Dreefstraat.  Ahh,vertelde hij trots, die heb ik geslacht. Hup, kop eraf. Ik werd er toch eventjes akelig van. Ja, het moest zei hij, die haan viel de vrouw aan als ze eten kwam brengen. En, de mensen hier hadden last van zijn gekraai. Snotver. Smoesjes natuurlijk.

Een paar weken later zijn ook de kippen ineens weg. Ik heb het mijn buurman gevraagd, "heeh, waar zijn je kippen eigenlijk gebleven"? Maar ik kreeg geen antwoord. Of hij verstond me niet, of ze zitten inmiddels in de diepvries, en kon hij dat niet zeggen. Zo kan het gaan dus. Ik ben toch iets van mijn spontaniteit naar huisdieren kwijt geraakt, maar ach, verder even goede vrienden.

het hek van de dam... ?

Bij het zien van dit hekwerk, zou je kunnen denken weg er mee; weg met dit bouwval. Deze poort heeft immers zijn beste tijd gehad en het zal wel een hele tijd geleden zijn dat hij nog eens open gegaan is. Toch heeft het een landschappelijke waarde vind ik. Ik zit me nu al te verkneukelen bij de gedachte er straks na de eerste sneeuwbuien een paar foto's van te gaan maken.

Zoals hier, nog zo'n reliek van betere tijden, maar nu in de sneeuw..  Het blijft staan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het heeft geen enkele functie meer. Erachter is een nieuw hekwerk opgetrokken, voorzien van schrikdraad.

Maar met een beetje sneeuw is het best heel fotogeniek.Ook hier zal ik nog terugkomen, neem ik me voor.

contrast met een knipoog...

zaterdag 11 december 2010 20:44

gruitrode, centrum, winter, rijp, grasduinen, meeldraden

Allez, een door en door Vlaams beeld van onze dorpskern in de sneeuw, op een vrieskou-ochtend, gefotografeerd door een allochtone hollander met pensioen...
Is dit geen subliem plaatje? Zeldzaam.

Ja hoor die bomen schieten wel weer uit. Straks als in het voorjaar.

Een mooi contrast met dit fraaie gras, dat volop in bloei staat. Die bruine afhangende dingen zijn meeldraden. We denken misschien dat gras geen bloempjes vormt maar niets is minder waar.  Ze zijn klein en de meeldraden zijn naar verhouding heel erg groot.

Wie het kleine niet eert...

 \

lief he? Kom Svara, maak er eens een mooi gedichtje op....Of een Haiku? Allez, doen we...

Haiku 

onmogelijk mooi

bladgroen ingevoegd bruidskleed

het voorjaar nakend

weer of geen weer

Haikoe 

Dreigend is de lucht

zullen we het droog houden

ach anders maar niet

Je kijkt naar buiten, je ziet de heldere, open lucht, en je denkt enthousiast, kijk eens wat een mooi weer het is. Kom jong, laat die afwas, we gaan lekker even een ommetje maken. Dan  heb je je praatje gemaakt met de buurman in de Dreefstraat, de paarden van Jan vriendelijk toegesproken, ik heb eindelijk mijn angst overwonnen, en je wilt dan eens lekker stevig gaan doorstappen, en dan krijg je dit! Wat? Nou, kijk naar de foto. Het kan je gebeuren dat de lucht ineens verandert, en dat het weer er zwak gezegd wat dubieus uit gaat zien; er lijkt een geweldige bui aan te komen. Geen nood en geen paniek. Dat waait zo over, is mijn ervaring, en als ik er naast zit, nou dan word ik nat...Maar je denkt toch niet dat ik me door de weergoden mijn wandeling laat afpakken?  Mooi niet dus. En kijk eens naar de horizon, daar heb je al weer blauwe lucht. Allez dus..

Argiope: de tijgerspin



Argiope, de tijgerspin

Argiope, de tijgerspin, zo maar in de tuin bij een vriendin, prachtig en tegelijk griezelig. Waarom dat deze spin tijgerspin heet, heeft natuurlijk te maken met de gele en zwarte strepen op haar achterlijf. Hij/zij doet je niks hoor...allez, als je haar met rust laat dus...

De spin ziet er trouwens ook wel een beetje uit als een wesp. De gele strepen waarschuwen een aanvaller, pas op, ik ben giftig...

Kijk eens hoe prachtig de spin "letters" in haar web geschreven heeft...Ik had haar aks eens eerder gezien, in de tuin van een vriendin.. Twee dagen hing ze daar bewegingloos in haar web.. Toen was ze ineens verdwenen, maar op de plaats waar ze gezeten had, hing nu een prachtige cocon; een bal  van wel 2 cm doorsnee met ribbels  erop, in een heel regelmatig patroon, zoals bij een aardbol van noordpool naar zuidpool. Ik stond stomverbaasd. Hoe had ze dat zo snel voor elkaar gekregen, en waar was ze dan nu. Had ze eitjes gelegd en daar de bal omheen geweven? Zat ze er zelf ook in? Ik had toen geen fototoestel bij de hand, en dat was buitengewoon jammer. Ik heb naderhand begrepen dat zo'n fraai versierde bal niet gewoon is.
Ik had toen helaas geen fototoestel bij de hand. Jammer, want ik heb begrepen dat zo'n fraai versierde bal niet gewoon is.

haiku:
het is ons beloofd
voor de volkskrant  zeven plagen 
wij een exodus

Nee, nee, deze spin is nu, in de winter, niet te zien. Geen enkele spin trouwens. Ze overwinteren. Ik zou zo niet weten hoe, maar ik denk dat ze of in de cocon zit, of ergens apart een speciale cocon voor haarzelf maakt, op een beschut plekje, zoveel mogelijk beschermd tegen de kou. Ik kwam deze foto tegen in mijn archief en kon het niet laten ze te publiceren.  Ik heb er een hoop moeite voor moeten doen om ze zo mooi te fotograferen. Is ze niet prachtig? Voor mij is ze echt een beauty. 

OpapakeFoto's 5 sep. 2010 18:52

Yoechei, een orchidei

Ach, nu eens echt wat leuks. Clair, een vriendin van mij, was plannen aan het maken voor een wereldreis van drie maanden. Nee, nee, niet met mij, en daarin zit hem net nou de clue.  Ik werd ingeschakeld om als achterblijver en vriend de zorg voor enkele planten op me te nemen.

Clair is namelijk een plantenliefhebber, iemand met donkergroene vingers. En ze moest de zorg voor haar planten overdragen aan ons die achterbleven. Nou prima, dat hadden we graag voor haar over. Die reis moest ze ook onbezorgd kunnen maken vonden wij, de achterblijvers. Ze had nogal wat te stellen gehad op medisch gebied en we gunden haar die reis van harte. Haar prachtige tuin zou bijgehouden worden door de buren, en of ik me maar wilde ontfermen over haar twee orchidee planten. Nou zijn orchideen niet zo heel moeilijk te verzorgen. Elke dag wat water geven en uiteraard oppassen met tocht. Maar dat is logisch, daar kan niets of niemand tegen. Ikzelf ook niet.

Ik kon de planten kwijt in de keuken voor het raam. Ervoor zorgen dat ze voldoende water kregen was het belangrijkst. Ik heb ze dus op een bakje  met grind gezet, en het bakje gevuld met water. Zo was er altijd vocht aanwezig onder de bloempot. En jawel hoor, er begint een bloeistengel uit te groeien, en rap. In de loop van enkele dagen was het ding behoorlijk uitgegroeid, en heel opmerkelijk, was zo stevig dat hij gewoon zo schuin weg de ruimte in stak. De bloemknoppen kwam later, en ook die namen snel in omvang toe. Nu staat er een bloemknop open; getransformeerd tot een prachtige orchidee. Kijk maar eens  op de foto. De plant is nu niet te vervoeren, en blijft hier dus mooi staan. Ik heb haar nu een plaatsje gegeven in de woonkamer en ik geniet er dagelijks van.

van Jasmijn tot Vlinderstruik

Gisteren had ik een probleempje met de editor van dit Blog: ik kon geen hoofdletters maken. Nu lijkt het weer wel te lukken, nou, heh, heh, des te beter. Het staat anders zo slordig heh.


Ik was vandaag even bij een vriendin op bezoek. Ze heeft een prachtige tuin, die nu net uit de winterslaap aan het ontwaken is. De Winterjasmijn bloeit nog volop, prachtig met die mooie gele bloempjes zo tegen de schutting aan. Van de Ribes en de Forsythia  beginnen de knoppen al behoorlijk op te zwellen. De Vlinderstruik staat al volop in de jonge scheuten. Die had teruggesnoeid moeten worden. Hm, vergeten, foutje. Maar dat kan nu ook nog wel. Het is nog aan de frisse kant en ideaal om te snoeien.






Haiku


dol op jasmijn
zie ik  uit naar de winter
lieflijk haar knipoog





Ik heb er gisteren nogal stevig overheen gestapt: langs de Kerk, over Muisvenstraat, eerste rechts, eerste links: en dan alsmaar rechtdoor via de Josef Coenegrachtsstraat en Paardenkerkof , einde links en weer terug via de  Muisvenstraat. Toch drie kwartier stevig doorstappen. Ik heb me vandaag daarom maar eens een beetje gedeisd gehouden. Het is nu ook niet zo'n mooi weer als gisteren en eergisteren. Dat was puur genieten.
Ik probeer wat conditie op te bouwen voor de komende wandelingen langs de A-Beek met Natuurpunt. Ik moet er wel wat aan doen, dat is zeker. Maar, ik ben begonnen, en dat zal zijn vruchten wel afwerpen.

Goudgele katjes

De natuur wacht ongeduldig tot het weer zo ver is. Je ziet het aan de duiven, mannetje en vrouwtje; ze zitten naast elkaar, klaar om het spel van het leven weer aan te vangen. Zouden het de koppels van vorig jaar zijn? Ik zou het bijna hopen. Dat zou toch mooi zijn, of niet? Idem dito de kauwtjes. Die zijn echt trouw, ja hoor.

Warempel, de wilgen staan ook al in bloei. Het lijkt wel steeds vroeger voorjaar te worden. Het is pas 8 februari en katjes volop. De Forsythia staat trouwens ook al op springen. Die wil maar al te graag zijn takken af staan om mee te nemen naar binnen, ze in een vaas te zetten, om tot bloei te komen in de huiskamer.

Kortom, de Lente staat op barsten, tegelijk met de knoppen aan de Rhododendrons. En ikzelf heb er ook zin in. Lekker openbarsten en volop leven. En jij? Ja, natuurlijk wel. Wie niet trouwens?Vanmiddag heb ik net als gisteren bij Leny, een goede vriendin, heerlijk in de serre in de zon gezeten. Ja, ja, bij een glas rode wijn. Na zo'n strenge winter is het extra genieten. Dat licht heh! Ach, wat leeft een mens daar van op.


Haiku

gewillig zijn ze

die goudgeel gesponnen katjes

het zal er stuiven

Een doorstart

Wat ik dezer dagen op mijn wandelingen zo leuk vind om te zien, zijn de kauwtjes die zo hoog in de bomen zitten te vergaderen, hier in een paar berkenbomen, en ja, ze zitten altijd als koppels. Er zijn ook al een paar koppels houtduiven te zien. Een een overijverige doffer is alweer aan het koeren. Ze zijn alweer bij elkaar en wachten op de Lente... net als ik. Maar ja, ik ben alleen, en dat is toch anders...

De nieuwe Apotheek bereikt binnenkort het hoogste punt. Dat wordt pinten pakken. Het wordt een flink bouwwerk, maar het gaat dan ook een gezin en de apotheek herbergen.

Foto's die op mijn wandelingen maak zet ik als vanouds op

www.picasaweb.google.nl/opapake

Er is meer:

ik heb een nogal lijvig boek geschreven. Heb je daar belangsteling en wil je het inzien of lezen? Wel dat kan.. Neem maar contact met me op.

titel van het boek: Pas de Dieux, Deel 1 – deel 5

(let op de bewuste gelaagdheid in de titel)

introductie:

Het schijnt zo te zijn dat een man in zijn leven drie belangrijke doelen nastreeft, die ingebed zijn in drie achtereenvolgende levensfasen: in de eerste fase heeft hij vurig lief en verwekt een kind; in de tweede fase bouwt hij iets op vanuit zijn persoonlijke inspiratie en gedrevenheid, of hij doet er in elk geval zijn uiterste best voor; en in de derde fase schrijft hij een boek. In die laatste fase gaat hij terug kijken en geeft hij zich rekenschap van de sporen die hij in het gemeenschappelijke landschap getrokken heeft. Dan kan zijn levenservaring uitgroeien tot het wijze inzicht dat alles één is en dat het al-een zijn ten diepste de kern vormt van zijn alleen zijn. Dat kan hem helpen zijn toenemende aftakeling en groeiende eenzaamheid te accepteren en in vrede te komen met zichzelf en zijn leven. Dat is geen zoetsappig proces; integendeel, mij heeft het in elk geval pittige confrontaties opgeleverd. Maar daarnaast ook het plezier en de genoegdoening van het overdenken en opnieuw doorleven en plaatsen van opvattingen, beslissingen, handelingen en lotgevallen, in een bredere werkelijkheid van mens zijn.

Dit boek is voor een belangrijk deel autobiografisch. Het lijkt me goed om in deze intro aan te geven hoezeer mijn leven en dat van mijn omgeving beinvloed is door de ziekte hyperthyreoidie waaraan ik zonder het te weten jarenlang geleden heb. Een aandoening die een enorme impact heeft gehad op mijn lichamelijk en psychisch welzijn, en op mijn functioneren als mens in mijn gezin, in mijn werk en in de samenleving. Het is een persoonlijk drama, dat dit veel en veel te laat en tenslotte door mijzelf is onderkend. Ik hoop dat het een waarschuwing is voor degenen die in medisch/psychologische zin verantwoordelijkheid dragen.

Ik heb mijn boek geschreven. Nu weet je gelijk dat ik niet alleen versleten sokken heb, ik stop ze nooit, al was ik ze wel, maar dat ik er ook zelf een aan het worden ben. Ik heb echter gaande de weg over de smalle paadjes van mijn leven veel van de persoonlijke inspiratie die mijn leven gemotiveerd heeft teruggevonden en daar ben ik verheugd over. De wijsheid in de Yin en Yang paradox is een vertrouwd en existentieel gegeven geworden. Veel daarvan is ook de novo opgedolven in conversaties bij sigaar en borrel al redenerend, luisterend en beluisterend. Al heeft de inhoud van dit werk een autobiografisch trektje, niets in minder waar. Het meeste van wat ik vertel is òf verzonnen, of aangedikt, of sterk verzwakt, òf fictie, wat allemaal op hetzelfde neerkomt: elke gelijkenis met mijzelf of anderen berust op een merkwaardig toeval. Kom eens op de koffie, dan roken we samen een sigaar.