Verjaardagen zijn er genoeg, ook in Gruitrode. Misschien is er iedere dag wel iemand jarig. Je ziet het aan de versieringen aan de voorgevel van het huis, die vooral uitbundig zijn als het een kroonjaar betreft. Ik vind het een prachtige gewoonte dat de Royvers zo uitbundig aan iedereen laten weten dat er feest is. Je maakt het echter maar zelden mee dat je als voorbijganger ook wordt uitgenodigd om "er maar een pintje op te komen pakken". Tot, die keer, toen ik net begonnen aan mijn wandeling, die brief zag achter het glas van de voordeur; een wel heel gezellige uitnodiging: "Kom maar binnen en laat de deur maar op een kier".Wie neemt dat serieus, en gaat naar binnen? Ik ben daar meestal te blueband voor. Wat me bezielde om nu gewoon naar binnen te gaan? De spontaniteit van alles denk ik. Ik ging naar binnen en heb de meest bijzondere mensen ontmoet. Tot mijn verrassing was het namelijk ook echt gemeend, zonder opgelegd pandoer. Ik werd echt gastvrij onthaald: taart en een pint, en natuurlijk de ontwapenende openheid van de kleine, in wie ik moeiteloos zijn moeder herkende.
We hebben gezellig gebabbeld, zonder schroom, open, en spontaan; alles om de verjaardag van de kleine knaap te vieren. Ik was blij dat ik aan mijn impuls gehoor had gegeven, vooral toen ik merkte hoe het ook mijn gastvrouw en gastheer plezier deed. Ik was de eerste die aan de uitnodiging gehoor gegeven had, en misschien was ik ook wel de enigste. Ik kan niet anders zeggen dan dat het mij ook echt deugd gedaan heeft. Wat is het toch plezierig als je gewoon mensen onder elkaar kunt zijn, niet gehinderd door aller-lei vooroordelen en vastgeroeste taboes. Voor mij een eye-opener, een inspiratie, en een voorbeeld van hoe je met elkaar kunt samenleven. Wat een gezellige mensen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten